آزاده بهمنی پور - عضو هیئت علمی دانشکده هنر، دانشگاه دامغان

بدون شک هنر دیجیتال عمر بلندی ندارد ولی با این حال تاثیر زیادی در زندگی همه ما داشته و دارد. این هنر بواسطهصنعتی بودنش توانسته رشد سریعی دا شته با شد. تامل در شرایط هنرمندان دیجیتال یکی از راه های درک بهتر اینزمینه هنری است. اگرچه همه ی هنرمندان دیجیتال دغدغه های مشترکی مانند کشف خویشتن و خودبیانگری دارند.این مقاله سعی بر آن دارد تا به شیوه توصیفی تحلیلی و با گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه ای به این پرسشکه چرا هنرمندان مهاجر (دیاسپورا) بیشتر از رسانه های نوین برای آفرینش آثارشان استفاده می کنند، پاسخ دهد لذا بافرض آن که بنابر ضرورت های بیانی، محتوایی و فرمی هنرمندانی که زادگاه خود را ترک کرده اند و در شرایط فرهنگو کشور بیگانه ای فعالیت و تولید آثار هنری می کنند، ابرارهای بیانی نوین در هنر امروز این امکان را به آنها می دهد تابا آزادی عمل بیشتری آثار خود را خلق کنند و در ترجمه احساسات و بیانگری آثارشان با شدت و تاثیر گذاری بیشتریبتوانند این رنج و پیچیدگی را در قالب آثار هنری تولید و باز آفرینی کنند. یافته های تحقیق مبین آن است که هرتعریفی از هنر دیجیتال به فهم ما از تصویر مرتبط است که مقصود همان مواجه شدن با اثر هنری است که درک آن درچهار سطح دریافتی، عاطفی، ذهنی و معنوی صورت می گیرد. استفاده از انواع رسانه و ویژگی های ابرارهای نو در هنرمعاصر گستره ای باز در اختیار این هنرمندان قرار می دهد تا سکون اثر هنری را در هم شکسته و خیال مخاطب را هرچهبیشتر با اثر خود در گیر سازد.

دیاسپورا، عصر دیجیتال، هنر التقاطی، تعامل