علیرضا رزازی فر - استادیار گروه سینما دانشکده هنر دانشگاه دامغان

سینمای هنری در عصر دیجیتال نه تنها مخاطبان خود را از دست نداده است بلکه به نظر می رسد ای مخاطبان به واسطهقدرت سینمای دیجتال در توزیع و پخش فراگیر بیشتر نیز شده اند. در جهان ماقبل دیجیتال بطور عمده مخاطبان سینمایهنری فقط می توانستند این اثار را در جشنواره ها و فیلمخانه ها به نظاره بنشینند. گاهی اوقات محدویت های فرهنگیباعث می شد همین مکان ها نیز از نمایش این اثار سر باز زنند. اما با ظهورفیلمسازی دیجیتال و پس از آن پخش دیجیتالفیلمسازان هنری و تهیه کنندگان آنها توانستند با هزینه های کمتری به پخش این اثار بپردازند و از این رهگذر عده زیادیرا با این نوع از فیلم ها آشنا نمایند. در این مقاله ما سینمای هنری ایران را به عنوان یک مورد از میان سینمای هنری جهانمورد مطالعه قرار داده ام و بررسی کردیم که چگونه قبل و بعد از ظهور پخش دیجیتال توانسته است وضعیت نمایش خوددر سالن های سینما سامان دهد و همچنین در چگونه این نوع سینما از امکانات اختصاصی سینمای دیجیتال در پخش مانندویدئو درخواستی بهره مند گشته است. این بررسی با توجه به نظریات مطرح در عرصه رسانه های دیجیتال صورت گرفتهاست و از این رهگذر نگاه راهبردی تری به امر نمایش سینمای هنری شده است.