راضیه لبیب زاده - استادیار، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

آپارتمان نشینی را می توان یکی از مهمترین تحولات در فرآیند زندگی بشر و معلول سبک جدید از زندگی در جامعهدانست، در ایران نیز نزدیک به پنج دهه است که آ پارتمان نشینی متداول شده و یکی از راهکارهای اساسی برای حل معضلاتمسکن بیان می شود. برهمین اساس، قانون تملک آپارتمان ها در سال ۱۳۴۳ تصویب و در سال ۱۳۷۶ بازنگری و اصلاح شد،که مفاد آن ناظر بر مباحث کمی بوده و کمتر به کیفیات پرداخته است. با توجه به این موضوع، هدف این پژوهش ارتقا حقوقآپارتمان نشینی مبتنی بر سبک زندگی ایرانی -اسلامی از منظر مباحث معماریست، برای دستیابی به این هدف، در مرحلهاول پژوهش با استفاده از روش تحلیلی- تفسیری و نقد تحلیلی قانون آپارتمان نشینی فعلی بررسی شده ارزیابی خواهد شد.در مرحله دوم پژوهش مبانی حقوق همسایگی با بکارگیری روش تحلیل محتوای متون اسلامی ارائه شده و در مرحله سوم،راهبردهای مفهومی برای ارتقای حقوق آپارتمان نشینی از منظر معماری با استفاده از روش استدلال منطقی بیان خواهندشد. براساس یافته های پژوهش قوانین فعلی در خصوص آپارتمان نشینی در خصوص مباحث کم ی و هزینه های اجرائیساختمان ها و مدیریت آنهاست، ضمانت اجرائی این قوانین نیز قوای قضائیه و مجریه هستند. همچنین مشخص شد از براساس آموزه های اسلامی قوانین آپارتمان نشینی شامل پنج مولفه «بی آزاری»، «تاب آوری»، «مسئولیت پذیری»، «مهرورزی» و «خیررسانی» ست و در صورتی که این قوانین به عنوان متمم قانون آپارتمان نشینی تصویب شوند، بخش زیادی از قوانین مذکور اجرا شده و بستر تعالی قوانین آپارتمان نشینی فراهم خواهد شد.

حقوق معماری، آپارتمان نشینی، تعالی سبک زندگی، مبانی ایرانی-اسلامی