زهره یوسف زاده - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
علی نوری کرمانی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
حسین حاتمی نژاد - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در مباحث برنامه ریزی شهری، کیفیت زندگی و ارزیابی شاخص­های آن یکی از ضروری ترین جنبه های مطالعاتی است. به نحوی که شاخص کیفیت زندگی به عنوان عامل اساسی جهت سنجش توانایی های مدیران و تصمیم گیران شهری و نیز نظارت بر عملکرد اجرایی آنان تبدیل شده است. مدیران شهری با هدف ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، به نوسازی و بهسازی مناطق شهری اقدام می­نمایند، یکی از راهحل­های آنان جهت ارتقاء کیفیت زندگی و رفاه شهروندی و تحقق نیازهای اجتماعی به کارگیری رویکرد بازآفرینی شهری است. این پژوهش به روش توصیفی - تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات اسنادی - میدانی و با استفاده از پرسشنامه در طیف لیکرت ۵ گزینه ای می باشد. جامعه آماری ۵۰ نفر از مدیران و مسئولین ارشد شهرداری منطقه ۱۵ تهران که دیدگاه خود را درخصوص۴۰ پرسش نسبت به سطح کیفیت زندگی شهروندان منطقه ۱۵بیان داشته اند. جهت تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی آزمون تی تک نمونه­ای، و آزمون همبستگی کانونی استفاده شده است. طبق نتایج از میان متغیرهای مستقل(ابعاد بازآفرینی پایدار)، بیشترین تاثیر برکیفیت زندگی در بعد اقتصادی مولفه "کارآفرینی" با ۸۶/۰= β، و در رتبه دوم بعد کالبدی مولفه "شبکه دسترسی­ها و اتصالات شهری" با ۸۳/۰ = β، و نیز بعد مدیریتی مولفه های "اعتمادسازی" با ۸۲/۰= β، و سومین رتبه بعد اجتماعی مولفه "مشارکت" با ۸۱/۰ = β، می باشند. مسئولین معتقدند سطح کیفیت زندگی شهروندان منطقه مطلوب است و همچنین آنان از نحوه نظارت، اجرا دستورالعمل­ها و قوانین شهری در منطقه رضایت کامل داشته و شیوه مدیریت شهری خود را مناسب و مطلوب می دانند.

بازآفرینی شهری, تهران, کیفیت زندگی, مسئولین شهری, منطقه پانزده