علی جباری ظهیرآبادی - دانشآموخته کارشناسی ارشد مدیریتآموزشی عضو باشگاه پژوهشگران جوان دان
کلثوم نامی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریتآموزشی دانشگاه تهران

آمادگی الکترونیکی که یکمفهوم نسبتاً جدید میباشد، به معنای توانایی پذیرش، استفاده و به کارگیری فناوری اطلاعات و کاربردهایمرتبط با آن در جوامع است که توجه بسیاری از کشورها را به خود جلب نموده است. برای اندازه گیری میزان آمادگی الکترونیکی کشورهاتاکنون طیفوسیعی از ابزارهای ارزیابی ابداع شدهاند. این ابزارها از تعاریفبسیار متنوعی برای آمادگی الکترونیکی و نیز روشهای اندازهگیریمتفاوتی استفاده میکنند اما در این بررسی سعی شده است تا با استفاده از مدل آمادگی الکترونیکی میوتولا و نبراکل، میزان آمادگی الکترونیکیتأسیسات انتقال نفت منطقه جنوب شرق کشور، با تأکید بر دسترسی به اطلاعات، مورد سنجش قرار گیرد. به این منظور، با استفاده از پرسشنامهطراحی شده و تکنیک مصاحبه، اطلاعات مورد نیاز در ارتباط با هر یک از بخشهای اصلی مدل، شامل آمادگی سازمانی، آمادگی اطلاعاتی،آمادگی زیرساخت، آمادگی منابع انسانی و آمادگی محیط بیرونی جمع آوری شده است. نتایج این مطالعه حکایت از این دارد که تأسیسات انتقالجنوب شرق در اکثریت این بخشها بخصوصآمادگی محیط بیرونی، آمادگی سازمانی و آمادگی منابع انسانی دچار ضعف میباشند. اما در اینمیان تأسیسات انتقال نفتقطب آباد، بندرعباسو یزد در بیشتر بخشها تأسیسات برتر بودند که این امر در ارتباط با آمادگی محیط بیرونی، آمادگیزیرساخت و آمادگی سازمانی بیشتر مشهود بنظر میرسد. این در حالی است که تأسیسات انتقال نفت سیرجان، رفسنجان، کرمان و نائین به ترتیبدارای بدترین شرایط، بخصوصدر همین سه بخشمذکور میباشند

آمادگی الکترونیکی، تأسیسات انتقال نفت، دسترسی به اطلاعات