حسین شادالوئی

امروزه در ایران، با سلطه تدریجی حرکت سواره بر فضاها و معابر شهری، از ارزش ها و جاذبه های اجتماعی فرهنگی فضاهای شهری رو به نزول رفته است، ازاین رو موضوع گسترش فضاهای پیاده و ساماندهی آن ها به ویژه در شه رهای بزرگ، موردتوجه بیشتری قرارگرفته است پیاده راه به عنوان یکی از فضاهای شهری نقش مهمی در ارتقای فعالیتهای اجتماعی-فرهنگی جامعه ایفا میکند.حرکت عابر پیاده در پیاده راها، به واسطه طراحی مناسب و شناخت مبتنی بر جنبه های منظرین شهر، موجب افزایش ادراک، ارتقای هویت و احساس تعلق به محیط و زیبایی میشود. رشد فزاینده جمعیت در نقاط شهری پیامدهای ناگوار اجتماعی- اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی برای شهرها به وجود آورده است. بنابراین شهرها باید مکان های بهتری را برای زندگی فراهم کنند. یکی از این مکان ها، خلق خیابان های پیاده است. پیاده راه ابزاری برای فعالیت جمعی به خصوص در ارتباط با اقتصاد شهری ، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی است . در پیاده راه ها اغلب امکانات رفاهی برای آرامش ، تفریح یا مجموعه ای از فعالیت ها گنجانده می شود.فضای شهری تنها یک مفهوم کالبدی نیست، بلکه کنش تعاملات شهروندی و فعالیتهای شهری را نیز در برمیگیرد و در حقیقت با حضور انسان و فعالیت اوست که معنا مییابد. این مقاله از نوع توصیفی-تحلیلی است و روند تغییرات و عوامل موثر بر شکل گیری مسیرها به عنوان پیادهراه بررسی کرده است.یکی از تحولات اخیر در گرایشهای جدید شهرسازی جهان، توجه به حرکت پیاده و نیازهای او به عنوان یک موضوع فراموش شده مهم شهری است.

فضای شهری ، خیابان ، پیاده راه،کیفیت شهری