علی اکبر رنجبر

هدف از این تحقیق نیز تعریف منطقه و محور گردشگری فرهنگی با استفاده از اولویت بندی مکانهای میراث معماری و شهری، براساس ارزشهای استحصالی از این حوزه پژوهشی و مستخرج از بخش مبانی نظری تحقیق است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی- توسعه ای بوده و داده های آن به صورت توصیفی و کتابخانه ای میباشد.به طورکلی میتوان گفت، توجه و به تصویر کشیدن ارزشها میتواند مبنایی برای تصمیم گیریهای مربوط به حوزه گردشگری و میراث فرهنگی باشد. از دیگر سو میتوان با اولویت بندی مداخله اجرایی پروژه های گردشگری فرهنگی با شناخت قابلیتهای مکانهای میراث معماری و شهری با هدف بهبود وضعیت اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ساکنان، توسعه و ترویج فرهنگ و هویت بومی و منطقه ای و در جهت حفظ و احیای هویت تاریخی شهرها شاهد تاثیر قابل توجهی بود.توسعه گردشگری بخشی جدایی ناپذیر از استراتژی کلی توسعه شهری است،گردشگری شهری به نوعی فرایند رقابتی در هر جامعه ای میان کلانشهرهای آن جامعه تبدیل شده است، ارتباط نزدیک و متقابلی بین گردشگری شهری و هویت شهری وجود دارد. هویت شهر به عنوان سرمایه ای ارزشمند وماندگار، نقش ویژه ای در رونق گردشگری و ارتقاء شاخص های مختلف شهری دارد.در سطح ایران و با توجه به این موضوع که جاذبه های توریستی با تنوع زیاد در سراسر سرزمین به شکل مناسبی توزیع شده اند، گسترش گردشگری میتواند باعث توزیع عادلانه درآمد در سطح ملی شود و تا حدودی باپر کردن شکاف توسعه بین مناطق مختلف کشور ناشی از تخصیص ناعادلانه منابع مالی در یک قرن گذشته به توسعه پایدار در تمام نواحی کشور کمک کند.امروزه در شهرهای بزرگ اقداماتی جهت ارائه نمای زیبایی از آنها به عمل می آید، این اقدامات در درجه اول برای جلب توجه و تامین نیازهای ساکنان شهرها صورت می گیرد، و در درجه دوم مساعد کننده گردشگری شهری، علایق روز افزون افراد نسبت به میراث فرهنگی و ملی و همچنین بناهای تاریخی سبکهای معماری در ادوار تاریخ می باشد.بافت تاریخی شهرها به عنوان مکانی واجد ارزشهای میراث فرهنگی، با در برگرفتن دوره های مختلف تاریخی، دارای ویژگیهایی متشکل از ساختاری فضایی - کالبدی میباشد. ارزشهای منسوب به آن و تعیین میزان اهمیت و درجه بندی آنها، میتواند نقش مهمی در جهت حفاظت و سرمایه گذاری در قالب گردشگری فرهنگی باشد .

مدیریت، معماری شهرسازی، توسعه، گردشگری، میراث فرهنگی