علی محمد حق شناس - Tehran University

در این نوشتار نویسنده با اشاره به عدم همسویی و همرایی ادیبان و زبان شناسان ایرانی، پیامدهای نامطلوب این وضعیت را بر می شمارد؛ سپس از خدمات زبان شناسی به تحقیقات ادبی یاد می کند و راه هایی را نشان می دهد که روش های زبان شناسی قادر است استنباط های شمی ادیبان را با روش علمی به اثبات برساند. از دیرباز در مباحث ادبی، سه اصطلاح نظم، نثر و شعر محل اختلاف بوده و تعریف دقیق و حدومرز روشنی برای آن ها وجود نداشته است. نویسنده در این نوشتار کوشیده تا از دیدگاه زبان شناسی این سه گونه سخن ادبی را بررسی نماید و تفاوت آنها را نشان دهد و برای تعیین مرز میان زبان و ادبیات ضوابطی عینی و کارآمد به دست بدهد و زمینه ای فراهم کند که از رهگذر آن بتوان وضعیت نظم، نثر و شعر را به عنوان سه چهره از هنری یگانه با نام هنر کلامی تعیین کرد، و نسبت آن سه را با هم سنجید.

Verse, Prose, Poetry, Literary taste, Verbal art, Literary school, Linguistic system, Borderline of language & literature, I-Language, E-Language., نظم, نثر, شعر, شم ادبی, هنر کلامی, نظام ادبی, نظام زبانی, درونه زبان, برونه زبان