نیلوفر بهزادزاده حقیقی - کارشناس مهندسی شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران
ساناز فنائی - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر، تهران، ایران

کیفیت سرزندگی به عنوان مولفه ای تاثیرگذار بر حیات شهرها با گسترش شهرنشینی و افزایش تراکم جمعیتی، کاهش وافول چشمگیری داشته است. در راستای جلوگیری از نتایج مخرب این امر، انجام اقداماتی در جهت ایجاد و افزایش ارتباطمیان ساکنان و فضاهایی که برای آنان اهمیت ویژه ای دارد، الزامی است. واحدهای همسایگی که به منظور تقویت روحهمسایگی و ارتباطات اجتماعی تاسیس شده اند، بیش از هر فضای دیگری، نیاز به تامین و ارتقاء این کیفیت حیاتی دارند.رویکرد بایوفیلیک، رویکردی نوین است که با استفاده از مزایای حضور طبیعت در زندگی روزمره سعی دارد، با الحاقطبیعت در محیط های شهری، ویژگی های مطلوب در فضا ایجاد کرده و با تقویت پیوند عاطفی میان افراد جامعه و مکان؛جنبش، تحرک و سرزندگی را در فضاهای مختلف شهری به ارمغان آورد. در این مقاله بر اساس ماهیت توصیفی–تحلیلی، ضمن تشریح مفاهیم مرتبط با پژوهش، به شناخت و تحلیل نمونه مطالعاتی از طریق برداشت های میدانی، تهیه وتدوین نقشه تحلیل یکپارچه و تفسیر آن پرداخته می شود. در انتها اصول طراحی واحد همسایگی سرزنده مبتنی بر رویکردبایوفیلیک در قالب معرفی مولفه های کیفی و راهکارها و مصادیق عملی ارائه خواهد شد.

سرزندگی، واحد همسایگی، رویکرد بایوفیلیک، طراحی شهری