عبداله درزی نفت چالی - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University
احمد عسگری - Sari Agricultural Sciences and Natural Resources University
فاطمه کاراندیش - Zabol University

"گزارش فنی" کیفیت منابع آب اراضی ساحلی در پایاب حوضه­های آبخیز، عمدتا به-دلیل فعالیت­های مختلف انسانی در حال کاهش است. در این تحقیق، تغییرات زمانی کیفیت آب زیرزمینی منطقه­ای ساحلی به وسعت ۲۵ هزار هکتار واقع در استان مازندران، بررسی شد. قبل از فصل کشت برنج (زمستان ۱۳۸۸)، در فصل کشت برنج (بهار ۱۳۸۹) و بعد از فصل کشت برنج (تابستان ۱۳۸۹)، از آب زیرزمینی ۳۷ چاه مشاهده­ای موجود در این منطقه نمونه­برداری شد. مقادیر هدایت الکتریکی، اسیدیته و غلظت کلسیم، منیزیم، سدیم، پتاسیم، بی­کربنات، کلر و سولفات آب زیرزمینی نمونه­های آب زیرزمینی تعیین شد. براساس شاخص­ها و استانداردهای مختلف، کیفیت آب زیرزمینی از لحاظ مصارف کشاورزی، صنعت و شرب ارزیابی شد. متوسط هدایت الکتریکی آب زیرزمینی در فصول زمستان، بهار و تابستان به­ترتیب ۵۸۰۶، ۳۵۲۴ و ۸۶۵۶ میکروزیمنس بر سانتی متر بود که نشان­دهنده افزایش خطر شور شدن آب زیرزمینی در انتهای فصل کشت برنج می­باشد. قلیائیت آب در حدود ۶۰ درصد موارد در کلاس­های C۴-S۱، C۴-S۲،C۴-S۳ و C۴-S۴ قرار داشت. غلظت کلر آب زیرزمینی بیشتر از حد مجاز آن برای استفاده در صنعت بود. در فصل تابستان ۱۳۸۹، آب زیرزمینی نامناسب­ترین وضع را از نظر شرب در مقایسه با فصول زمستان ۱۳۸۸ و بهار ۱۳۸۹ داشت. نتایج نشان داد که کشت برنج تاثیر قابل توجهی بر کیفیت آب زیرزمینی در اراضی ساحلی مورد مطالعه داشت. براین اساس، مدیریت مناسب آب و مواد غذایی در طول فصل کشت برنج می­تواند در حفاظت کیفیت آب زیرزمینی منطقه مطالعه موثر باشد.     

Agriculture, Coastal aquifers, Drinking, Industry, Paddy field, آبخوان های ساحلی, کشاورزی, شرب, صنعت, شالیزار