آب که همواره در طول تاریخ برای بشر با ارزش بوده و جوامع ابتدایی بشر و حتی تمدن های پیشرفته ی امروزی همگی در کنار منابع آبی سطحی و زیرزمینی شکل گرفته اند، در دهه های اخیر بی رویه مصرف گردیده و در مواردی به شدت آلوده شده است. به طوری که امروزه پالایش آب و پاک سازی محیط زیست اولین و اساسی ترین قدمی است که باید برای نجات طبیعت برداشته شود (ریاحی پور، ۱۳۷۹) پیش بینی های سازمان ملل نشان دهنده آن است که تا سال ۲۰۵۰ میلادی، آب، اصلی ترین موضوع مورد  بحث جهانی خواهد بود؛ زیرا تا آن زمان جمعیت جهان به مرز ۹/۴ میلیارد نفر رسیده است و در نتیجه تامین آب، مواد غذایی و حفظ محیط زیست، مهم ترین دغدغه رهبران کشورها خواهد بود. به طور کلی، سه چالش مهم جامعه جهانی در قرن ۲۱ را می توان به ترتیب تغییر اقلیم، کمبود منابع آب شیرین و بیابان زایی دانست. شرایطی که گفته شد به ویژه برای کشورهای خاورمیانه با ۵% جمعیت جهان و دسترسی به تنها ۱% از آب های
شیرین هشدار دهنده تر است.