ندا آزادهنری - دانشجوی دکتری کارآفرینی، دانشگاه تهران

صنعت گردشگری به عنوان متنوع ترین و بزرگترین صنایع درجهان، مهمترین منبع درآمد و ایجاد فرصت های شغلی برای بسیاری از کشورهای دنیا است. این صنعت که دارای رشد سریع در توسعه اقتصادی جهان است و در تقسیم بندی جهانی پس از نفت، خودروسازی و صنعت گردشگری در رده سوم قرار می گیرد، با ایجاد بالاترین میزان ارزش افزوده به صورت مستقیم و غیرمستقیم می تواند سایر فعالیت های اقتصادی و فرهنگی را تحت تاثیر قراردهد. علی رغم وجود پتانسیل بالای فرهنگی، تاریخی و طبیعی در ایران، کشور مادر بین ۱۴۰ کشور جهان از لحاظ شاخص های چهارده گانه رقابت پذیری دارای رتبه ۸۹ می باشد. اما کشورهایی مانند ترکیه، مالزی و امارات که از شرایط مشابه فرهنگی، دینی وجغرافیایی با ایران برخوردارند رشد سریع و قابل توجهی در این صنعت داشته اند. در این پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای با مرورشواهد سه کشور فوق در سیاست گذاری ووضعیت زیر ساخت های گردشگری واثرات آن ها در بهره برداری از پتانسیل ها ی موجود با ایران مقایسه شده ونتایج تحلیل گردیده است . نتایج حاکی از آن است که بطور کلی عدم سیاست گذاری صحیح، ضعف زیر ساخت ها در حوزه حمل و نقل، وجود موانع قانونی و فرهنگی مهمترین عوامل تاثیر گذار در کاهش تمایل گردشگران برای ورود به ایران است و تغییر نگرش سیاست گذاران و برنامه ریزان کلان کشور، سیاست گذاری جامع و مدیریت یکپارچه گردشگری،استاندارد سازی خدمات گردشگری و استفاده از تجارب موفق سایر کشور ها، بهبود زیر ساخت ها بویژه حمل و نقل، تغییر قوانین وتسهیل امور، مدیریت بازاریابی در حوزه گردشگری، استفاده از رویکردهای نوین در صنعت گردشگری، مدیریت نظام بانکداری جهت تسهیل امور مالی گردشگران، توسعه مشارکت بخش خصوصی و مدیریت منابع انسانی در صنعت گردشگری مهمترین راهکارهای توسعه این صنعت در ایران هستند.

صنعت گردشگری، زیرساخت گردشگری، سیاستگذاری گردشگری، توسعه گردشگری