احمدرضا روشن - عضو هیئت علمی موسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی

اگر «عدم قطعیت» را ناتوانی در استنباط آینده تعریف کنیم، کرونا یک عدم قطعیت محسوب می شود. ضمن اینکه گسترشویروس کرونا و بیماری کووید ۱۹ سنگ محکی برای سنجش کارآمدی دولت ها و حکومت های دنیا است. برای دانشگاهها، مراقبت از سلامتی و محافظت دانشگاهیان در برابر کرونا، در کنار اطمینان از دریافت خدمات آموزشی مناسب هم بهلحاظ تدریس و ارزیابی کیفیت آموزشی و هم به لحاظ اطمینان از دسترسی دانشجویان به آموزش و نیز توجه به مشکلاتمالی دانشگاهیان از جمله دغدغه های جهانی آموزش عالی است. از این روی، مهم است که بدانیم دانشگاه ها به عنوانکانون ایجاد و توسعه سرمایه های انسانی، در شرایط کرونا از چه الگویی برای حکمرانی و اداره بهتر امور خود بهره میجویند، چرا که نوع حکمرانی، تاثیر مستقیمی بر توسعه سرمایه انسانی دارد.در عین حال، کرونا نشان داد ما برای زندگی آینده، آمادگی لازم را نداریم و عدم قطعیت های فزاینده زندگی بشریهمچون کرونا، عموما ما را غافلگیر می کنند. از نیمه قرن ۱۹ میلادی که به تدریج تولید کارخانه ای و انقلاب صنعتی آغازشد، بشریت همواره شاهد پیشرفت های اقتصادی و تکنولوژیک خیره کننده ای بوده است، ولی به موازات این پیشرفت ها؛ریسک ها و عدم قطعیت های زندگی نیز به طور روزافزونی افزایش داشته داشت.در این مقاله، یک مدل دو مرحله ای حکمرانی عدم قطعیت در دوران کرونا شامل: حکمرانی عدم قطعیت راهبردی وحکمرانی عدم قطعیت کارکردی، معرفی شده است. الگوی حکمرانی عدم قطعیت ارائه شده در این مقاله، یک روش موثربرای اداره دانشگاه و کل نظام آموزش عالی برای مواجهه با کروناست که هسته مرکزی آن را حکمرانی خوب و رویکردمشارکتی تشکیل می دهد.

دانشگاه و آموزش عالی، ریسک، عدم قطعیت، سرمایه انسانی، حکمرانی عدم قطعیت