مرتضی اسماعیلی - استادیار دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران
مرتضی قارونی نیک - استادیار دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران
حامد حسین پور - کارشناس ارشد مهندسی راه آهن گرایش خط و سازه های ریلی

یکی از روشهای پایدارسازی زمین بهمنظور حفر فضاهای زیرزمینی استفاده از تزریق برای به حداقل رساندن نفوذپذیری و افزایش مقاومت خاک در حین عملیات ساخت می باشد با توجه به گسترش روزافزون ساخت و ساز مترو و فضاهای زیرزمینی در کشور و لزوم امکان عبور از سازندهای سست مطالعه قابلیت تزریق پذیری خاکهای آبرفتی که تشکیل دهنده بخش عمده بستر مناطق شهری می باشد ضروری به نظر می رسد در تحقیق حاضر یک مطالعه آزمایشگاهی روی چند خاک منطبق بر دانه بندی آبرفت C تهران که شامل ساخت نمونه های خاک استوانه ای با چند درصد تراکم و انجام عملیات تزریق با دوغاب های با نسبت آب به سیمان مختلف و تحت فشارهای متفاوت می باشد انجام شده است.

آبرفت C تهران، قابلیت تزریق پذیری، دوغاب سیمانی، فشار تزریق، محتوای ریزدانه خاک