محمد تقی پیوندی - استادیار ارتوپدی
علی فیضی - استادیار رادیولوژی
ابراهیم قیم حسنخانی - دانشیار ارتوپدی
سارا عامل فرزاد - داروساز
سعید قربانی - رزیدنت ارتوپدی

مقدمه: به نظر می رسد که شیوع ترومبوز وریدهای عمقی در نژاد آسیایی پایین باشد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع و عوامل خطر ترومبوز وریدهای عمقی در بیماران مبتلا به شکستگی هیپ (و ابتدای ران) و لگن (شامل استابولوم) در جریان تروما بوده است.   روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال ۱۳۸۴ در بیماران مبتلا به شکستگی بستری در بخش ارتوپدی بیمارستان شهید کامیاب (امدادی) مشهد انجام شده است. ۱۱۶ بیمار با شکستگی لگن و هیپ که متوسط سنی ۹۲/۵۹ داشتند، مورد مطالعه قرار گرفتند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد ۴۴ نفر و گروه شاهد ۷۲ نفر تقسیم شدند. در گروه مورد ۴۰ میلی گرم اناکساپرین روزانه به عنوان پیشگیری از ترومبوز وریدی تجویز شده در گروه شاهد هیچگونه روش درمانی انجام نشد. سونوگرافی داپلر در دو نوبت ۹ روز پس از شکستگی و ۳ - ۶ هفته بعد از جراحی انجام شد. مشخصات فردی سابقه بیماریهای عمومی و قلبی- عروقی و نتایج رادیولوژی در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.   نتایج: سن متوسط بیماران با ترومبوز ۵/۶۳ سال (انحراف معیار ۲۲/۱۱ سال) و سن متوسط بیماران بدون ترمبوز ۶۴/۵۸ سال (انحراف معیار ۷۴/۱۴ سال) بود. در ۲۲ بیمار (۱۹%) ترومبوز اندام تحتانی مشاهده شد. ۴ بیمار (۱/۹%) از افرادی که درمان دارویی شدند، علی رغم استفاده از پیشگیری دارویی دچار ترومبوز وریدی شدند. بین تجویز اناکساپرین و ترومبوز وریدی رابطه معنی دار آماری مشاهده شد (۰۲۱/۰ =p).   نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که شیوع ترومبوز در بیماران با شکستگیهای هیپ و لگن در بیماران این مطالعه بالا بوده و نیازمند توجه خاص می باشد. همچنین با توجه به نتایج توصیه می شود پیشگیری با جدیت بیشتری انجام گیرد.

شکستگی هیپ, شکستگی ران, ترمبوز وریدی عمقی, عوامل خطر