ایران کشوری است که به لحاظ اقلیمی جزء کشورهای خشک و نیمه خشک جهان محسوب شده به طوری که از یکسو متوسط بارندگی سالانه آن حدود یک سوم متوسط بارندگی خشکی ها و یا
کمتر از یک سوم بارندگی متوسط کره زمین و از سوی دیگر میزان تبخیر از سطح آن حدود ۳ برابر تبخیرخشکی های زمین می باشد. همچنین با توجه به این که در کشور ما کشاورزی حدود % ۹۴ کل آب مصرفی را به خود اختصاص می دهد، با بهبود ومدیریت مصرف آب در این بخش و افزایش راندمان مصرب آن، می توان به نحو قابل ملاحظه ای در مصرب آب صرفه جویی کرد و از مازاد آب در دسترس در سایر بخش های متقاضی آب مانند شرب ، صنعت و محیط زیست استفاده نمود و یا با افزایش سطح زیرکشت به تولید بیشتر غذا و دستیابی به امنیت غذایی یاری نمود. محدودیت منابع آب و استفاده نامطلوب  غیر اقتصادی از آن در کنار محدودیت کیفی خاک ها عامل اصلی محدودیت توسعه کشاورزی و افزایش تولیدات غذایی در ایران است. این  مساله لزوم اتخاذ تصمیمات مناسب در راستای مصرب آب به صورت بهینه و با حداکثر بازده اقتصادی را نشان می دهد. لذا، افزایش کارایی و سودمندی اقتصادی آب، اصلی ترین راه استفاده مطلوب و بهینه از منابع آب است. تجربیات بدست آوده از مدیریت مصرف آب در نقاط مختلف دنیا نشان داده است که در اغلب مواردی که بدون ارزیابی شرایط موجود اقدام به برنامه ریزی گردیده است، به علت عدم درک صحیح از وضعیت موجود، برنامه های در نظر گرفته شده نتوانسته اند به درستی و به دقت به مرحله اجرا در آیند و یا گاهی دارای اثرات معکوس بوده اند. بنابراین، ارزیابی مستمر کارایی مصرب آب در سطوح مختلف حوضه، شیکه های آبیاری و مزرعه به منظور تعیین وضعیت موجود، شناخت نقاط ضعف و قوت و یافتن راهکارهای کاربردی جهت بهیود شرایط موجود ضروری می باشد (عماد زاده ۱۳۸۶).