احمد حیدری شهرضا - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد، ایران
اکبر اعظمیان جزی - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد، ایران
ابراهیم بنی طالبی - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد، ایران
عباسعلی پالیزبان - دانشیار گروه بیوشیمی، دانشکده داروسازی و علوم دارویی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، ایران

هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر هشت هفته تمرینات LIET و HIIT بر میزان بیان ژن HIG۲ و محتوایTG بافت چربی احشایی موش های صحرایی نر مبتلا به NAFLD بود. این پژوهش بر روی ۴۰ سر موش نر نژاد ویستار مبتلا شده بهNAFLD انجام شد. موش ها به گروه های ده تایی کنترل سالم و گروه های کنترل LIET و HIIT (رژیم غذایی پر چرب) تقسیم شدند. مصرف رژیم غذایی پرچرب پس از گذشت ۱۶ هفته تا پایان دوره تمرین ادامه داشت. پروتکل تمرینHIIT باشدت ۹۰ % و پروتکل تمرینی LIET شامل دویدن باشدت ۴۵% حداکثر سرعت بیشینه بود. سنجش بیان ژن HIG۲ با استفاده از تکنیک Real-time PCR و سنجش TG بر روی دستگاه اتو آنالیزور (مدل BT۳۰۰۰) انجام شد. تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت معنی داری در میزان بیان ژن HIG۲ بین گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل وجود ندارد (۰۵/۰P>). افزایش معنی داری در میزان بیان ژن HIG۲ صرفا در گروه کنترل (۰۳۹/P=۰) نسبت به گروه شم مشاهده شد. تفاوت معنی داری در میزان محتوایTG بافت چربی احشایی بین گروه کنترل و تمرین استقامتی کم شدت (۰۰۱/P=۰) و بین گروه کنترل و تمرین تناوبی شدید (۰۰۱/P=۰) و بین تمرین استقامتی کم شدت و تمرین تناوبی شدید (۰۰۳/P=۰) مشاهده شد.مشاهده شد. علاوه براین، می توان چنین نتیجه گرفت که ادامه رژیم پرچرب در طول تمرین و نیز تاثیر تمرینات بر میزان TG بافت چربی احشایی و عدم تاثیر بر بیان ژن HIG۲، به نظر می رسد که هر دو نوع تمرین مستقل از مسیر HIG۲ بر محتوای چربی احشایی در رت های مبتلا بهNAFLD تاثیر داشتند.

بافت چربی احشایی, تمرین تناوبی شدید, پروتئین القاء کننده هیپوکسی۲, تری گلسیرید, کبد چرب غیر الکلی