اولین برداشت مغناطیسی به منظور اکتشاف منابع آب زیرزمینی در سال ۱۹۵۰ با استفاده از داده های GPR گزارش شده است. اگرچه در ابتدا بیشتر، داده های ژئومغنایسی هوایی استفاده می شد، لکن رفته رفته برداشت دستی مغناطیس زمینی نیز گسترش یافت. برداشت های مغناطیسی هوایی بیشتر برای بررسی اجمالی مطالعات مذکور مورد بهره برداری قرار می گرفت که اغلب با استفاده از تلفیق داده های گرانی سنجی و به منظور شناسایی آب های کارستی توسعه یافت در حالی که در مطالعات محلی استفاده از داده های مغناطیسی زمینی به مراتب دقت بیشتری را
تاکنون از خودشان نشان داده است. هرچند برداشت مغناطیسی به روش هوایی سرعت عمل بیشتری دارد ولی بزرگترین ایرادی که در این روش ها می توان به آن اشاره نمود، این است که در ارتفاعات زیاد ناهماهنگی ابزاری بیشتر می شود و در نتیجه نقشه های به دست آمده ناهنجاری های زیرسطحی را به خوبی نمایان نخواهند ساخت. امروزه استفاده از داده های مغناطیسی به منظور پی جویی های منابع آب زیرزمینی به سرعت در حال گسترش است. در بین کشورهای اروپایی می توان به کشورهای اتریش، سوئد و از میان کشورهای آسیایی می توان به کشورهایی از قبیل هند، روسیه و همچنین مالزی و سری لانکا اشاره نمود.در ارزیابی منابع آب زیرزمینی با استفاده از داده های مغناطیسی سعی می شود، بر اساس تعریف ساختارهای زمین شناسی به طور غیر مستقیم، موقعیت مخازن مستعد ذخیره آب زیرزمینی را ردیابی نمود حال آنکه در روش های الکتریکی و گرانی سنجی اغلب به طور مستقیم می توان آبخوان ها را شناسایی نمود.
از آنجایی که داده های مغناطیسی کاربرد بیشتری در مطالعه ساختارهای عمیق دارند، شناسایی گسل های پنهان و آب های فسیلی رویکرد واقعی تری از منطقه را ارائه خواهند نمود. نتایج مطالعات مختلف نشان داد هاند که داده های مغناطیسی حتی در آبرفت ها نیز می توانند ناهنجاری ناشی از تغییر ساختارهای زمین شناسی را به خوبی نشان دهند. برای دستیابی به نتایج مطمئن و مورد انتظار باید ضمن برداشت داده های دقیق صحرایی سعی شوددر تفسیر نتایج ضمن بهر هبرداری از نرم افزارهای رایان های، فیلترهای بالاگذر متفاوتی را اعمال و نتایج آنها را با هم مقایسه نمود.