اکبر قویدل - استادیار گروه علوم و مهندسی خاک دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
سمیه ناجی راد - استادیار گروه علوم محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل، اردبیل، ایران (مسئول مکاتبات)
حسینعلی علیخانی - استاد گروه علوم و مهندسی خاک دانشگاه تهران، کرج، ایران

زمینه و هدف: پالایش زیستی روشی است که در آن از توانایی ریزجانداران جهت افزایش میزان و سرعت تجزیه آلاینده ها و درنتیجه کاهش آلودگی های محیط زیست استفاده می­گردد. رطوبت و دما از عوامل محیطی اصلی تاثیرگذار بر رشد و فعالیت ریزجانداران و بالطبع بر کارآیی تجزیه زیستی آلاینده های آلی می­باشند. روش بررسی: به منظور بررسی تاثیر این دو فاکتور یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل؛ رطوبت در سه سطح (۳۰%، ۵۵% و ۸۰% ظرفیت مزرعه)، دما در سه سطح (۲۵، ۳۰ و ۳۵ درجه سانتی گراد) و تلقیح با باکتری در دو سطح (تلقیح شده با باکتری سودوموناس پوتیدا و بدون تلقیح با باکتری) بودند. یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که بیش ترین میزان تجزیه زیستی نفت خام در تیمار دارای شرایط رطوبت ۵۵% ظرفیت مزرعه، دمای ۳۰ درجه سانتی گراد و تلقیح با سودوموناس پوتیدا مشاهده شد که معادل ۸/۹۲% و کم ترین تجزیه در تیمار رطوبت ۳۰% ظرفیت مزرعه، دمای ۳۰ درجه سانتی گراد و بدون تلقیح با باکتری معادل ۳/۴۲% بود. بحث و نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که بهینه سازی عوامل محیطی در زیست پالایی می­تواند سبب افزایش کارآیی پالایش تا ۵/۵۰ % شود.

آلودگی نفتی, زیست پالایی, شرایط محیطی, سودوموناس پوتیدا