محمد حسین محمدی آشنانی - دکتری محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران و پژوهشگر مرکز سیاست گذاری و دیپلماسی علم، فن آوری و نوآوری (مسوول مکاتبات(
طاهره میرعمادی - دانشیار و رئیس پژوهشکده فناوری های نوین، سازمان پژوهش های علمی و صنعتی ایران
افشین دانه کار - استاد گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران
مجید مخدوم فرخنده - استاد دانشکده منابع طبیعی، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهران
وحید ماجد - استادیار گروه اقتصاد بین رشته ای، دانشکده اقتصاد، دانشگاه تهران

زمینه و هدف: پیشرفت علم و تکنولوژی، بهره­وری و رقابت صنعتی را ارتقاء داده، همچنین به طور گسترده ای استاندار و کیفیت زندگی را بهبود بخشیده است اما همین عوامل خود منشا ناپایداری کنونی بوده­اند وخود مشکلات جدیدی به بار آورده­اندکه برای حل آن­ها، نیاز به تخصص­های پیچیده و فناوری گران­تراست. روش بررسی: این مقاله بر اساس پارادایم تحلیل محتوا و روش تجزیه و تحلیل سیستمی انجام شده است. با توجه به محدودیتهای مدل اقتصادی سنتی، رویکردهای جدید اقتصاد محیط زیست و نوآوری تحلیل شده و به چالشهای تحقق توسعهپایدار و مولفه های آن پرداخته شده است. یافته ها: آینده بشریت به این­که آیا می­تواند یک نظام اقتصادی و اجتماعی با «توان عملیاتی» ماده و انرژی که به محدودیت­های اکولوژیکی احترام می گذارد را توسعه بدهد، بستگی دارد و این چالش نهایی برای اقتصاد یادگیرنده است. بر اساس نتایج تحلیلی به دست آمده، چارچوب انتخاب ابزارهای سیاستی، ویژگی­های هر یک و زمان استفاده از این ابزارهای سیاستی جهت ترویج توسعه پایدار ارائه گردیده است. بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان می­دهد اگرچه به سرعت در حال رسیدن به آستانه رشد عملیاتی هستیم و در آن نقطه ظرفیتی برای برداشت خالص بیشتر از طبیعت وجود ندارد، اما هنوز با تمرکز بر اصول و ظرفیت­های اقتصاد محیط زیست رشد امکان پذیر است.

اقتصاد یادگیرنده, نوآوری, توسعه پایدار, اقتصاد محیط زیست