نرجس خسروجردی - عضو هیات علمی دانشکده مهارت و کارآفرینی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران

حضور فضاهای ارتباطی در بخشهای مختلف نشانگر اجزاء و عناصری بامفهوم ایستا و پویا در کل ساختمان میباشد. این مقوله از اهداف اولیه تصمیم گیری های معماری به شمار می آید. وسیله ای است که نتیجه معماری برعهده آن میباشد. جوهره و استخوانبندی ساختمان را شکل میدهد و تفکیک کننده حالتهای حرکت و ثبات میباشد. سیرکولاسیون حرکتی، تعیین میکند که شخص مخاطب چگونه ساختمان را تجربه نماید. این مقوله وسیله ای است جهت درک مباحثی چون سازه، نورطبیعی و مصنوعی، تعیین واحدها، عناصر تکراری و مجرد هندسه، تعادل، پیوستگی و ... . فضاهای ارتباطی ممکن است به فضایی که تنها مربوط به حرکت است محدود گردد و یا اینکه به طور ضمنی در یک فضا وجود داشته باشد؛ بنابراین میتواند به صورت فرمی مجزا درمیان فضاها استفاده شود و یا به آنها خاتمه یابد. این فضاها میتواند در پروژه تعریف کننده فضاهای ورودی، مرکز و پایانه باشد. درمدارس مهمترین تعریفی که از راهرو میتوان ارائه داد، تعریف آن به صورت «خیابان آموزشی» است. فضایی پویا که در سرتاسر آن یادگیری و آموزش صورت می گیرد. این حالت سبب می شود تا یادگیری های غیررسمی و ارتباطات اجتماعی در بین دانش آموزان افزایش یابد.

سیرکولاسیون مدرسه، راهرو، راه پله، رمپ، خوانایی