بررسی اسناد و زمینه های زبانی و گویشی فارسی نو در خوزستان، در نخستین سده های هجری
عنوان مقاله: بررسی اسناد و زمینه های زبانی و گویشی فارسی نو در خوزستان، در نخستین سده های هجری
شناسه ملی مقاله: JR_HLIT-9-2_001
منتشر شده در در سال 1395
شناسه ملی مقاله: JR_HLIT-9-2_001
منتشر شده در در سال 1395
مشخصات نویسندگان مقاله:
سیدمهدی دادرس - دانش آموخته ی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبائی
عباسعلی وفایی - دانشگاه علامه طباطبایی
غلامرضا مستعلی پارسا - دانشگاه علامه طباطبایی
اورنگ ایزدی - دانشگاه علامه طباطبایی
خلاصه مقاله:
سیدمهدی دادرس - دانش آموخته ی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه علامه طباطبائی
عباسعلی وفایی - دانشگاه علامه طباطبایی
غلامرضا مستعلی پارسا - دانشگاه علامه طباطبایی
اورنگ ایزدی - دانشگاه علامه طباطبایی
خوزستان از جمله مناطق ایران است که هنوز گویش هایی از فارسی در آنجا تکلم می شود. اسناد باستانشناختی و تاریخی نشان می دهد که نفوذ فارسی به خوزستان از دوره ی باستان آغاز شده و در دوره ی میانه نیز ادامه یافته است. مرکزیت سیاسی شوش و جندیشاپور به ترتیب در سلسله های هخامنشی و ساسانی، مجاورت با فارس، نزدیکی به دربار ساسانی تیسفون، و وجود دانشگاه جندیشاپور، از عوامل گسترش فارسی به خوزستان، پیش از دوره ی اسلامی بوده اند.مورخان، جغرافی دانان و نویسندگان سده های نخستین اسلامی، مانند جاحظ، اصطخری، مقدسی و دیگران، به تداول فارسی در خوزستان آن روزگار اشاره کرده، و برخی مانند جاحظ، دری اهواز را یکی از فصیحترین لهجات دری دانسته اند. این اسناد به علاوه ی متون فارسی یهودی و فارسیات برخی عربی نویسان خوزستانی تبار، مانند ابونواس اهوازی، سهل بن عبدالله تستری و ابوهلال عسکری، ثابت می کند که پیش از ظهور ادبیات دری در قرون سوم و چهارم هجری، فارسی نو در خوزستان، به عنوان زبان مادری، تکلم می شده است.
کلمات کلیدی: فارسی نو آغازین, خوزستان, اطلس تاریخی زبان فارسی, فارسیات, فارسی یهودی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1289634/