عیسی امن خانی - دانشگاه گلستان
وحید رویانی - دانشگاه گلستان

مانی یکی از پیامبران ایران باستان است که دین گنوسی و جهان شمول مانویت را پایه گذاری کرد. او در ۱۴ آوریل ۲۱۶ میلادی از پدری اهل همدان و مادری اشکانی در آسورستان بین النهرین به دنیا آمد. او از زمان جوانی زندگیش را وقف تبلیغات مانویت کرد. تا سال ۲۷۷ با تلاش های مانی این آیین به خاطر سازماندهی مناسب و سیستم تعلیماتی که قابل سازگاری با هر فرهنگی بود، توانست در غرب به سوریه، عربستان، بالکان، آفریقا، اسپانیا، ایتالیا و... گسترش یافته و در شرق تا اقیانوس هند و دریای چین برسد. سرانجام موفقیت های مانی، موبدان زرتشتی را چنان نگران کرد که بهرام شاه را تحریک کردند و وی نیز مانی را زندانی کرد. با این وجود زمانی که او در سن شصت سالگی در زندان درگذشت، کتاب های زیادی تالیف کرده و آیینی جهانی را پایه گذاری کرده بود که پیروان زیادی در سراسر جهان داشت. یکی از این افراد آگوستین قدیس است که حدود ده سال از نیوشانهای مانوی بود. اما حتی پس از پذیرفتن مسیحیت نیز ثنویت مانوی را نگه داشت. هدف مقاله این است که با توجه به آثار تاریخی، فلسفی و سیاسی ثابت کند آگوستین از جهان بینی مانوی برای پی ریزی شالوده فلسفه سیاسی خود استفاده کرد.

مانویت, آگوستین, فلسفه سیاسی, جهان بینی ثنوی