قاسم علی عمرانی - استاد، دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران
سید مسعود منوری - استادیار، دانشکده محیط زیست و انرژی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران.
سید علی جوزی - استاد یارگروه محیط زیست، دانشگاه آزاداسلامی واحد تهران شمال.
ندا زمانی - کارشناس ارشد دانشکده محیط زیست وانرژی، واحد علوم وتحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی (مسئول مکاتبات).

تولید هزاران تن مواد زاید شیشه ای در شهر تهران که ناشی از فعالیت های روزمره و صنعتی و تجاری است، مساله بازیافت را امری اجتناب ناپذیر کرده است. بدین ترتیب که دفن یا رهاسازی این مواد که قابل بازیافت هستند، در حوالی شهرها به عنوان عامل ایجادکننده مشکلات زیست محیطی مطرح است و از طرفی با دفن یا سوزاندن این مواد در اصل ثروت و سرمایه ملی را دور ریخته و هدر داده ایم. طبق آمار سازمان بازیافت و تبدیل مواد شهرداری تهران در سال ۸۵، ۲/۲% وزنی کل مواد زاید جامد را ضایعات شیشه تشکیل می دهد. سالانه در زباله های تهران ۵۲ هزار و ۲۲۶ تن شیشه وجود دارد که متاسفانه از این میزان ضایعات شیشه ای تولید شده تنها مقدار ناچیزی  مورد بازیافت  قرار می گیرد و بخش زیادی از آن به  همراه  سایر ضایعات دفن می شودبه طوری که می توان گفت متوسط ماهانه نرخ بازیافت شیشه در شهر تهران حدود ۲ % است. بازیافت شیشه موجب صرفه جویی در مصرف منابع و مواد اولیه، صرفه جویی در مصرف انرژی، صرفه جویی در هزینه و فضای لازم جهت دفن، کاهش آلودگی های زیست محیطی از جمله آلودگی هوا، آلودگی آب، آلودگی معدنی، خروج گازهای گلخانه ای و همچنین ایجاد اشتغال، افزایش مشارکت و آگاهی های زیست محیطی می شود. بازیافت مواد راه کاری است که می توان از آن در جهت نیل به هدف توسعه پایدار و حفظ منابع و محیط زیست، استفاده نمود. لذا بر مسئولان امر است تا به بازیافت اصولی و علمی ضایعات شیشه اهمیت دهند و از دفن و رهاسازی این مواد که دارای ارزش اقتصادی نیز است، جلوگیری نمایند.

بازیافت, شیشه, مواد زاید جامد, تهران