سید ابوالقاسم مهری نژاد - عضوهیئت علمی دانشگاه الزهرا (نویسنده مسئول) E-mail: ab_mehrinejad@yahoo.com
سارا رجبی مقدم - کارشناس ارشد روانشناسی s.rajabimoghaddam@yahoo.com Email:

زمینه: رویارویی با شرایط دشوار و بحرانی در زندگی هر فرد میتواند با کاهش امید و معنای زندگی وی، موجب افزایش افسردگی و کاهش کیفیت زندگی وی شود. هدف: پژوهش حاضر برای بررسی اثربخشی معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی معتادانی که ترک کردهاند، انجام شد. روش: به این منظور آزمون میلر به صورت پیشآزمون، پس آزمون و پیگیری بر دو گروه آزمایش و کنترل که هرکدام شامل ۱۵ نفر بودند، اجرا شد. در فاصله بین پیشآزمون و پس آزمون، گروه آزمایش، تحت یک دوره معنادرمانی فردی ۱۲ جلسهای قرار گرفتند. برای بررسی دادهها از تحلیل واریانس دو راهه مستقل، تحلیل واریانس یک راهه مستقل، آزمون شفه و آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. یافتهها: یافتهها نشان داد بین پیشآزمون دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد؛ اما نتایج پس آزمون و پیگیری دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر و با پیش آزمون آنان داشت. بحث و نتیجهگیری: نتایج پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش نشاندهنده باقی ماندن اثر معنادرمانی با گذشت زمان بود. افزایش امید به زندگی افراد معتادی که ماههای اولیه پس از ترک را سپری مینمایند، میتواند در پایداری ترک و افزایش سازگاری اجتماعی آنان موثر باشد.

معنادرمانی, ترک کوتاه مدت, امید به زندگی, آزمون میلر