مرضیه کمالی سروستانی - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.
سید کاظم موسوی - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.
اسماعیل صادقی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.
سید جمال الدین مرتضوی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

در دهه ­های اولیه قرن حاضر، در ادبیات داستانی، جریان بازگشت به اصل، با عنوان بومی­ گرایی پدید آمد. بومی­ گرایی را در گسترده­ ترین معنا می­ توان آموزه ­ای دانست که خواستار باز آمدن، باز آوردن یا ادامه رسوم، باورها و ارزش ­های فرهنگی و بومی است. ابراهیم گلستان که با زبان خاص خود موفق به خلق آثاری مانا در زمینه داستان­ های بومی شده، به زیبایی و در موارد ضروری از فضای بومی محلی برای رساندن مفهوم به خواننده بهره گرفته است. زبان و بیان بومی و محلی و اعتقادات محلی از زبان شخصیت­ های داستانی این نویسنده، نه تنها در پیشبرد داستان موثر است، بلکه زبان و بیان محلی به همراه باورهای بومی، راهی برای بیان و مقابله و مبارزه نویسندگان با معضلات و مشکلات اجتماعی، اعتقادات نادرست و خرافی، فقر اقتصادی و به همراه آن فقر فرهنگی است. این زبان، به خواننده یاری می­رساند تا خود را در فضای مورد نظر نویسنده قرار دهد و شخصیت­ های داستان برای او باورپذیر شود. گلستان به نحوی شایسته از عناصر بومی بهره گرفته و در عرصه ادبیات بومی محلی به موفقیت دست یافته. در این تحقیق کوشیده شده تا پس از بررسی ویژگی­ های بومی­ گرایی در ادبیات، براساس شیوه کتابخانه ­ای و با دیدگاه تحلیلی – توصیفی، به تطبیق داده ها با آثار بومی  گرایی ابراهیم گلستان پرداخته شود و ویژگی­ های بهره­گیری نویسنده از فضا، اندیشه، آداب و رسوم و کلام بومی و در نهایت  شکل­ گیری فرم داستانی و سبک نگارشی وی تبیین شود.

داستان, ادبیات بومی, فرهنگ محلی, ابراهیم گلستان