حسن اسماعیل زاده - استادیار گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور، مرکز ارومیه
مظفر صرافی - استادیار گروه جغرافیای انسانی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی
جمیله توکلی نیا - استادیار گروه جغرافیای انسانی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی

دنیای امروز در حالی وارد هزاره جدید شده است که بی تردید گردشگری به یکی از پایه های پر رونق اقتصاد جهانی تبدیل گردیده و بنا بر مشاهدات، رفته رفته به عنوان منبع عمده درآمد بسیاری از کشورها به حساب می آید. گردشگری در کنار منافع گسترده اش ، می تواند پیامدهای منفی بسیاری نیز به بار آورد که مقابله با این گونه پیامده ها به داشتن رویکرد مناسب و پیش نگری از سوی برنامه ریزان و مدیران ، به ویژه در بخش دولتی بر می گردد. در این نوشتار تلاش شده است تا در پرتو بررسی رویکردهای توسعه گردشگری ، مناسب ترین رویکرد در رابطه با توسعه اجتماعات محلی انتخاب شود . رویکردهای یاد شده تحت عناوین انبوه گرایی ، اقتصادی (صنعت – محور) ، فضایی – جغرافیایی ، اجتماع – محور، و توسعه پایدار دسته بندی شده اند و پس از شرح یکایک آن ها، تحلیل قیاسی و سنجش نقاط قوت و ضعف درونی و فرصت ها وتهدید های بیرونی آن ها انجام گرفته و در نهایت ، جمع بندی ونتیجه گیری برای اتخاذ رویکرد بهینه توسعه گردشگری در خدمت توسعه اجتماعات محلی صورت گرفته است.

گردشگری, انبوه گرایی, توریسم ا جتماع- محور, رویکرد جغرافیایی – فضائی, توسعه پایدار اجتماعات محلی