علی کاوند - دانشکده مهندسی عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران
عباس قلندرزاده - دانشکده مهندسی عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران
فریبا کبیری - دانشکده مهندسی عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران

در این مقاله به بررسی مقاومت روانگرایی ماسه مخلوط با شن با استفاده از آزمایش های سه محوری تناوبی پرداخته شده است. بدین منظور اثر افزایش درصد شن و تراکم نسبی (Dr)، بر مقاومت روانگرایی و سرعت موج برشی (Vs) مخلوط و همبستگی بین آنها بررسی شده است. نتایج نشان می دهد که افزایش تراکم نسبی مخلوط (Dr) در یک درصد شن ثابت موجب افزایش Vs و مقاومت روانگرایی نمونه ها شده و در یک Dr ثابت نیز افزایش میزان شن تا ۵۰ درصد موجب افزایش Vs می شود. درحالی که در یک Dr ثابت، با افزودن شن به ماسه تا ۱۰ درصد، مقاومت روانگرایی افزایش و سپس با افزایش بیشتر میزان شن تا ۵۰ درصد، مقاومت روانگرایی کاهش می­یابد. در ادامه افزایش بیشتر درصد شن تا ۷۵ درصد، مجددا منجر به افزایش مقاومت روانگرایی مخلوط شده است. در توجیه رفتار مشاهده شده نتیجه گیری شده است که به منظور مطالعه رفتار روانگرایی خاک های ماسه ای مخلوط با شن بهتر است از پارامترهای نسبت تخلخل بین ذرات ریزدانه (ef) و نسبت تخلخل بین دانه­ای (ec) به ترتیب در نواحی کنترل شونده توسط ذرات ماسه و شن به جای پارامترهای نسبت تخلخل کلی مخلوط یا تراکم نسبی مخلوط (Dr) استفاده شود.

خاک ماسه ای مخلوط با شن, روانگرایی, آزمایش سه محوری تناوبی, آزمایش المان خمشی پیزوالکتریک, سرعت موج برشی