کمال خلخال - دانشجوی دکتری گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
عادل ریحانی تبار - دانشیار گروه علوم و مهندسی خاک،دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
شاهین اوستان - استاد گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز
ناصر علی اصغرزاد - استاد گروه علوم و مهندسی خاک، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تبریز

ازجمله معایب تولید و مصرف کمپوست انتشار گازهای گلخانه ای، هدررفت نیتروژن و کربن است که تغییرات اقلیمی را به دنبال دارد. هدف این مقاله مروری نگاهی اجمالی به مطالعات تاثیر بیوچار بر انتشار گازهای گلخانه ای CH۴) ،CO۲ و (N۲O، ترسیب کربن و تغییرات نیتروژن است و در ایران تاکنون گزارش منتشر شده ای در این زمینه وجود ندارد. تامین و توزیع اکسیژن ناشی از تخلخل و سطح ویژه بالای بیوچار از طرفی باعث محدود کردن فعالیتهای متانوژن و بهبود فعالیتهای متیلوتروف و در نتیجه جذب و احتباس CH۴ میشود. از طرف دیگر این اکسایش مجدد درکنار جذب آمونیوم روی سطوح بیوچار باعث کاهش فرایند دنیتریفیکاسیون و کاهش هدررفت NO۳-، NH۳ وN۲O میشود. همچنین pH بالای بیوچار باکتریهای دنیتریفیکاتور موجود در کمپوست را محدود میکند. بنابراین بیوچار این ماده جامد غنی از کربن با ساختار متخلخل، گروه های عاملی اکسیژن دار فعال (کربوکسیل، هیدروکسیل، فنول و کربونیل) و کربن آروماتیک و مقاوم به تجزیه، نقش مهمی در ترسیب کربن، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، کاهش هدررفت نیتروژن و مدیریت محیط زیست دارد.

بیوچار، کمپوست شدن، گازهای گلخانه ای، ترسیب کربن، نیتروژن