اکبر محمدی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، کارشناس عمران شهری و روستایی سازمان مد

در طول تکامل اولیه سکونتگاه های انسانی، تعادل بین انسان و طبیعت توسط خود طبیعت تعیین می گردید. در مراحل اولیه شهر نشینی، انسان ابزار لازم جهت دخالت در طبیعت و برهم زدن تعادل فوق را در اختیا رنداشت اما از قرم نوزدهم میلادی با پیشرفت سریع تکنولوژی و به تبع آن افزایش روند شهر نشینی این رابطه گسسته شده، تعادل دیرینه آن از بین رفته است. نگرش به شهر به عنوان یک واحد اکولوژیکی مستلزم درک رابطه دقیق میان انسان و محیط است رابطه ای که تحت تاثیر دو عامل مکان و زمان، ماهیت تسلسلی دارد. توسعه غیر منطقی وسنجیده شهر سنندج و استفاده از انواع تکنولوژیها و مظاهر مادی آنها در زمینه های مسکن، ترافیک، صنعت و نیازهای روزمره سبب گسترش آلودگیهای گوناگون در آن شده است. آلودگی هوا ناشی از سکونت و مناطق مسکونی صنایع و واحدهای تولیدی و کارگاهی و ترافیک وسایل نقلیه موتوری، آلوگی آبها ناشی از اجتماعات انسانی، فعالیتهای صنعتی و تولیدی ، هرز آبهای کشاورزی و روانابهای شهری و آلودگیهای صوتی ناشی از فعالیت های ساختمای، مراکز تجاریو عمومی، واحدهای تولیدی و صنعتی و ترافیک وسایل نقلیه موتوری همگی از نتایج توسعه شهری در سنندج می باشند. مقاله حاضر ضمن بررسی وضعیت کمی و کیفی آلودگیها در شهر سنندج به اثرات این آلودگیها اشاره کرده و نهایتا راهکارهایی جهت کاهش اثرات سوء آنها پیشنهاد می کند.

آلودگی زیست محیطی ، توسعه شهری ، منابع آلاینده ، اکوسیستم شهری ، تعادل زیست محیطی