محبوبه حاجی رستملو - دکتری زیست شناسی، عضو هیت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرند
علی مهدوی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، حوزه مدیریت پژوهشی دانشگاه

توسعه پایدار گستره نوینی است که در واپسین سالهای قرن بیست و یکم فراراه بشر گشوده شد و از آن رو که انسان را محور و بقای عزتمند او را هدف قرار داده بود، به زودی فراگیر شد و بر دلها نشست. در گذشته، انسانها، شاید به غریزه، دریافته بودند که رمز بقای آنها در گروه هماهنگی با طبیعت است و زوال طبیعت زوال آنهاست. لیکن در یکی دو قرن اخیر، با توج گیری توانائیهای ابزاری بشر، تعادل زیست محیطی قرون گذشته به زیان طبیعت بر هم خورد. لطمات وارده بر طبیعت این دوران ابعاد گسترده و غیر قابل جبرانی یافت و در ربع آخر قرن بیستم به یک معنا از مرز فاجعه نیز گذشت. جان سوم که قرار بود در نتیجه «مراحل توسعه» به رشد، رفاه و آزادی نائل شود، آشفته تر از پیش، گرفتار در فقر، نابرباری، بی عدالتی و عقب ماندگی شد و اوضاع به مراتب شکننده تر و نابسامان تر از گذشته شد. پیچیدگی و گستردگی آلودگی محیط زیست، کمبود مواد غذایی، تخریب منابع طبیعی، کاهش و از بین رفتن سوخت های فسیلی، توسعه نیافتگی مناطق روستایی و حتی شهری، وجود فقر و بی عدالتی همه و همه عواملی هستند که لزوم جامع نگری و نگرش سامانه ای در حل مسایل بشری و تحقق توسعه پایدار را نشان می دهد. نیاز به این نگرش بویژه درکشورهایی که از ساختار میدریتی و سازمانی مسلط به امور منابع طبیعی ، کشاروزی، محیط زیست و توسعه و عمرانی ناپیوسته و ناهمانگی برخوردار است (مانند ایران) ضروری می نماید.