آلاله صفری - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناس عمومی، موسسه آموزش عالی ادیبان، گروه روان شناسی، گرمسار، ایران.
رویا آفتاب - مدرس موسسه آموزش عالی ادیبان، گروه روان شناسی، گرمسار، ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی برخط بر دشواری تنظیم هیجان، احساس گناه و نشانگان تجزیه ­ای در افراد افسرده بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام افراد دچار افسردگی اساسی مراجعه ­کننده به خانه­های بهداشت شهرستان گرمسار در بهار سال ۱۴۰۰ بودند که از میان آنها ۳۰ نفر به روش نمونه­ گیری دومرحله ­ای تصادفی انتخاب و با همگن­ سازی سن، تاهل و تحصیلات به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. شرکت کنندگان جهت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به مقیاس دشواری­های تنظیم هیجان (گراتز و روئمر، ۲۰۰۴) (DERS)؛ پرسشنامه احساس گناه (کوگلر و جونز، ۱۹۹۲) (GI) و مقیاس تجارب تجزیه­ ای (برنستاین و پاتنام، ۱۹۸۶) (DES) پاسخ دادند. پس از ۸ جلسه رفتاردرمانی دیالکتیکی برای گروه آزمایش، داده­ه ای پژوهش با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه ­گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج پژوهش نشان داد رفتار درمانی دیالکتیکی بر دشواری تنظیم هیجان، احساس گناه و تجارب تجزیه­ای در افراد افسرده اثربخش بود (۰۱/۰>P) و اثر آن در طول زمان تداوم داشت (۰۱/۰>P). نتیجه ­گیری: براساس نتایج حاصل به کارگیری رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان افسردگی اساسی و تظاهرات آن از جمله دشواری در تنظیم هیجان، احساس گناه و نشانگان تجزیه ­ای در مراکز مشاوره و روان درمانی می ­تواند موثر واقع شود.

احساس گناه, افسردگی, تنظیم هیجان, رفتاردرمانی دیالکتیکی, نشانگان تجزیه ای