طاهره حیدری - دانشگاه اصفهان
شعله امیری - دانشگاه اصفهان
حسین مولوی - دانشگاه اصفهان

این پژوهش، به منظور تعیین اثربخشی روش تصحیح نارساخوانی دیویس بر عملکرد خواندن دانش آموزان پسر پایه سوم ابتدایی نارساخوان انجام گرفت. روش: پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد کل جامعه آماری پژوهش ۵۵ هزار و ۸۲۴ دانش آموز عادی سوم دبستان بود که از بین آن ها ۲۰ دانش آموز نارساخوان به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب، و به روش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شد. ابزارها عبارت از فهرست وارسی شناسایی کودکان نارساخوان انجمن روان پزشکی آمریکا (۱۳۸۴)، مقیاس هوش وکسلر کودکان ۱۹۶۹، و آزمون خواندن و نارساخوانی کرمی نوری و مرادی (۱۳۸۴) بود. گروه آزمایش برنامه مداخله دیویس ۱۹۹۴ را در ۱۶ جلسه نیم ساعتی به صورت انفرادی دریافت کرد. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه، آزمون خواندن و نارساخوانی به اجرا درآمد. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، روش دیویس بر عملکرد خواندن کودکان نارساخوان موثر است. این نتایج در پیگیری یک سال و سه ماهه نیز تایید شد. نتیجه گیری: روش دیویس روش موثری برای بهبود عملکرد خواندن دانش آموزان نارساخوان به نظر می رسد. با این روش حیطه های مختلف خواندن این دانش آموزان را می توان تقویت کرد. بنابران معلمان و درمانگران می توانند، روش دیویس را به عنوان یک مداخله اثربخش برای دانش آموزان نارساخوان به کار گیرند، و مشکلاتی مانند عدم توجه و تعادل آنها را نیز برطرف سازند.

روش دیویس, عملکرد خواندن, کودکان نارساخوان