محمد مهدی شمسایی - دانشجوی دکترای روانشناسی
یوسف کریمی - دانشگاه علامه طباطبایی
محسن جدیدی - دانشجوی دکترای روانشناسی
حمید رضا نیکخواه - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی

هدف پژوهش تعیین میزان همنوایی و رابطه آن با پنج عامل بزرگ شخصیتی، جنس و تاهل دانشجویان است. روش پژوهش از نوع علی –مقایسه ای و همبستگی است. جامعه آماری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندرگز و نمونه آماری شامل ۳۹ دانشجو است، که با روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از آزمون پنج عامل بزرگ شخصیت فرم کوتاه کاستا و مکری ۱۹۸۹ (NEO-FFI) پرسشنامه همنوایی ل- ۷۲ (۱۳۸۱) و دو موقعیت عملی طراحی شده به منظور سنجش همنوایی استفاده شد. دادهها با محاسبه میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، آزمون t دو گروه مستقل و تحلیل واریانس عاملی بین موردی تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد نیمرخ شخصیتی افراد همنوا و ناهمنوا تفاوت ندارد. همچنین رابطه میزان همنوایی با مقیاسهای آزمون شخصیت و نیز جنس دانشجویان معنادار نبود. میانگین نمره پرسشنامه همنوایی در افراد همنوا بیش از افراد ناهمنوا در دو موقعیت عملی و همنوایی افراد مجرد به طور معناداری بیش از افراد متاهل بود. نتیجه گیری: تبیین هنجاری (تاثیر شرایط و وضعیت فرد در موقعیت همنوایی) نسبت به تبیین علی (تاثیر ویژگیهای شخصیتی) در تعیین میزان همنوایی کفایت بیشتری دارد.

همنوایی, پنج عامل بزرگ شخصیت, جنس, وضعیت تاهل