میثم چراغی - دانشجوی دکتری گروه علوم خاک، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهرا ن
سپیده باقری نویر - فارغ التحصیل دکتری گروه علوم خاک، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه تهرا ن

نیتروژن یکی از مهمترین عناصر غذایی محدود کننده برای تولید برنج در شالیزارهاست. عدم مدیریت صحیح نیتروژن، مخصوصا در شالیزارها، منجر به هدر روی نیتروژن و به تبع آن، افزایش مصرف کودهای نیتروژنه و ایجاد آلودگی های زیست محیطی شده است. بنابراین، یافتن راهکارهای کاربردی برای مدیریت نیتروژن در شالیزارها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بایوچار به عنوان یک ماده با پتانسیل بالا در اصلاح و بهبود خصوصیات خاک، چرخه عناصر غذایی و محیط زیست، اخیرا توجه بسیاری از محققان و کشاورزان را به خود جلب کرده است. با توجه به این موضوع مهم، مطالعه ی حاضر با هدف بررسی پتانسیل بایو چار بر بهبود چرخهی نیتروژن و کاهش هدر روی آن در خاک شالیزارها انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که؛ ۱) نوع مواد اولیه، دمای پیرولیز و سطح مصرف بایوچار، از جمله عوامل موثر در افزایش کارایی بایوچار هستند؛ ۲) استفاده از بایو چار در خاکهای شالیزاری، هدر روی نیتروژن از طریق آبشویی نیترات (NO۳) و آمونیوم ("NH)، انتشار نیتروز اکسید (N۲۰) و تصعید آمونیاک (NH۳) را کاهش داده و به افزایش کارایی مصرف نیتروژن در شالیزارها و حفظ سلامت محیط زیست کمک می کند؛ ۳) بایو چار با افزایش آلی کردن نیتروژن و آزاد سازی تدریجی آن در اثر فرآیند تبادل، مانند یک کود کندرها عمل می کند و باعث تداوم قابلیت دسترسی نیتروژن در خاکهای شالیزاری میشود.

چرخه ی نیتروژن، بایوچار، محیط زیست، خاک غرقاب، برنج