آزیتا احمدزاده بهمبری - دانشجو کارشناسی ارشد گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی خلیج فارس، بوشهر، ایرا ن
عبدالعلی حسامی - استادیار گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی خلیج فارس، بوشهر، ایران
علی هاشمی - استادیار گروه علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی خلیج فارس، بوشهر، ایران

امروزه تحقیقات گسترده ای روی بسترهای رایج در کشت بدون خاک انجام می شود تا با در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، نوع کشت و اثر این بسترها روی خصوصیات کمی و کیفی محصول، بستر مناسب هر منطقه مشخص شود. همچنین با توجه به پیامدهای ناشی از کاربرد بی رویه کودها و سم های شیمیایی طی فرآیند تولید محصولات کشاورزی به ویژه محصول های گلخانه ای، پژوهش حاضر به منظور تعیین سطوح بهینه استفاده از عصاره جلبک دریایی به عنوان یک نهاده ارگانیک مغذی و محرک رشد و بسترهای کمپوست برگ کنوکارپوس و چوب بر روی توت فرنگی رقم سلوا صورت گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در گلخانه مرکز آموزش فنی و حرفه ای شماره ۴ بوشهر اجرا گردید. فاکتورهای این آزمایش شامل عصاره جلبک دریایی آسکوفیلوم نودوسوم در چهار غلظت (۵۰۰،۰، ۱۰۰۰ و ۲۰۰۰ میلی گرم در لیتر) و دو بستر کشت کمپوست برگ کنوکارپوس و کمپوست چوب بود. براساس نتایج تجزیه واریانس، اثر متقابل عصاره جلبک دریایی و بستر کشت برای تمامی صفات (سفتی بافت میوه، ویتامین ث، مواد جامد محلول، غلظت فسفر و کلسیم در برگ) بجز عنصر نیتروژن معنیدار شد. نتایج مقایسه میانگین اثرات عصاره جلبک دریایی و بستر کشت نیز نشان داد که با افزایش غلظت عصاره جلبک دریایی، تمامی صفات افزایش یافتند، همچنین بستر کشت کمپوست برگ کنوکارپوس با داشتن بیشترین سفتی بافت میوه، ویتامین ث، مواد جامد محلول و عناصر نیتروژن، فسفر و کلسیم نسبت به بستر کمپوست چوب موثرتر عمل کرد. به طور کلی بستر کشت کمپوست برگ کنوکارپوس و غلظت ۲۰۰۰ میلی گرم در لیتر عصاره جلبک اسکوفیلوم نودوسوم به دلیل تاثیر مناسب در حفظ مطلوب خصوصیات کیفی و عناصر غذایی توت فرنگی، بعنوان بهترین تیمار معرفی می گردد.

جلبک دریایی، کمپوست برگ کنوکارپوس، کمپوست چوب، کشاورزی پایدار، هیدرو پونیک،