امیر ثامنی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزو
ناصر براتی - دکتری شهرسازی، عضو هیئت علمی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین

در باب شهر و آموزشهایی که شهروندان در شهر میبینند، سه نظریه وجود دارد؛ شهر به عنوان بستر آموزش،(the city Learning in ) ، شهر به عنوان یک محمل یا وسیله آموزش (Learning from the city) و شهر به عنوان محتوای آموزشی Learning about the city) . بر اساس این سه دیدگاه، شهر با بهرهگیری از ویژگیهای خود از کالبد تا فعالیتها – زمینهی آموزش را به صورت مستقیم و غیرمستقیم فراهم میکند. حال طراح و برنامهریز شهری میبایست با بهرهگیری از این پتانسیلها، استفاده از آموزهها را برای شهروندان تسهیل نمایند. در نتیجه این افراد به عنوان رکن اصلی شهر، امکان استفاده از این آموزهها در رشد و توسعهی شهر را خواهند داشت. واقعیتهای قابل مشاهده جامعه ما نشان میدهد شهروندان آموزش کافی در مباحث شهری و شهرنشینی نداشته و ندارند و افراد در جامعه شهری به خصوص قشر تحصیل کرده، برخلاف آموختههای خود در شهر عمل نموده و کمرنگی انتقال اخلاق حرفهای و حس مسئولیت، تعلق و مشارکت در سیستم آموزش کاملاً مشهود است. هدف در آموزشهای شهری این است که آموزشها، واقعیتها را به شهروندان انتقال داده و آن را به رفتار اجتماعی مطلوب تبدیل نماید البته اگر این آموزشها (یعنی کسب دانش پایه درباره مسائل شهری، بازیافت، ترافیک،...) در کلیه سطوح تحصیلی از دبستان تا دانشگاه اجرا و پیاده شود اثر قابل توجهی در توسعه اجتماعی، اقتصادی شهری خواهد داشت. شهروند آموزش دیده میتواند با آموزشهای مؤثر شهری، نقش و تأثیرات متعددی را بر تحول اجتماعی شهر بگذارد چرا که شهروندان هم سازنده شهر و هم بهرهبردار و اثرپذیر از شهر میباشند.

شهر، آموزش، شهر آموزش دهنده