مجید ریاحی سامانی

در این پژوهش کامپوزیت پلی آنیلین و پلی وینیل الکل برای جداسازی جیوه از محیط های آبی استفاده شده است. آزمایش ها به صورت رآکتور ناپیوسته انجام شده اند و پارامترهایی چون زمان تماس کامپوزیت با محیط آبی، pH محلول و غلظت کامپوزیت بررسی شده اند. نتایج این پژوهش نشان از آن است که پلی آنیلین و کامپوزیت های آن با پلی وینیل الکل عملکرد مطلوبی در حذف جیوه داشته و درصد حذف جیوه توسط پلی آنیلین و کامپوزیت های آن بالاتر از کربن فعال است. همچنین نتایج این پژوهش نشان می دهد پلی وینیل الکل توانسته است به عنوان یک ماده افزودنی و سورفاکتنت بر راندمان عملکرد پلی آنیلین سنتز شده تاثیر مثبت گذاشته و ظرفیت حذف جیوه را در پلی آنیلین بالاتر ببرد. مقدار مصرف پلی وینیل الکل در سنتز کامپوزیت بسیار مهم بوده و غلظت بهینه حذف جیوه در دوز ۲ گرم بر لیتر پلی وینیل الکل با راندمان ۹۶ درصد حذف جیوه به دست آمد. بررسی پارامترهای مختلف جذب سطحی جیوه برای کامپوزیت پلی آنیلین و پلی وینیل الکل بیانگر آن است که بهترین pH برای جذب جیوه در محدوده ۵ تا ۶ و زمان تماس بهینه برابر ۲۰ دقیقه است. با مصرف ۲۰ گرم بر لیتر از این کامپوزیت درpH و زمان تماس بهینه می توان تا ۹‎/۹۹ درصد جیوه را از محلول ۳۵ میلی گرم بر لیتر جدا کرد.

کامپوزیت, جیوه, پلی وینیل الکل, پلی آنیلین, جذب سطحی