پرویز دیهیمی - استاد گروه آسیب شناسی دهان، فک و صورت،مرکز تحقیقات دندانی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
ندا کارگهی - دانشیار گروه آسیب شناسی دهان، فک و صورت، مرکز تحقیقات دندانی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
آرمین حسین پور - دندانپزشک، اصفهان، ایران

مقدمه: احتمال تغییرات دیسپلاستیک حاصل از کیست پری اپیکال باقیمانده بیشتر از سایرکیست های ادونتوژنیک ذکر شده است. باتوجه به اهمیت این موضوع، مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تغییرات دیسپلاستیک کیست های پری اپیکال باقی مانده انجام گرفت.مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی حاضر، کلیه پرونده های افرادی که به صورت قطعی تشخیص کیست پری اپیکال باقیمانده برای آن ها ثبت شده بود، از آرشیو بخش آسیب شناسی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان دریک دوره سی ساله (۹۷-۱۳۶۸) استخراج شد. سپس اسلایدهای میکروسکوپیک رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلین-ائوزین حاصل از این پرونده ها که حاوی ضایعات پری اپیکال باقیمانده بودند، از نظر میزان تغییرات دیسپلاستیک توسط دو آسیب شناس دهان و فک و صورت به طور همزمان بوسیله میکروسکوپ نوری بررسی شدند. داده ها پس از گردآوری توسط نرم افزار SPSS ۲۲ ، آمار توصیفی و آزمون های آماری کای اسکوئر، دقیق فیشر و t-student تجزیه و تحلیل شدند (α=۰.۰۵).یافته ها: اسلایدهای ۱۹۷ بیمار از آرشیو استخراج شدند که از آن میان، اسلایدهای ۱۹ بیمار به دلیل مخدوش بودن، از مطالعه خارج گردید و درنهایت اسلایدهای ۱۷۸ بیمار آنالیز شد. تغییرات دیسپلاستیک مشاهده شده در ۱۶ مورد خفیف و دریک مورد متوسط بود. توزیع فراوانی دیسپلازی براساس سن، جنس و محل آناتومیک معنی دارنبود.نتیجه‎ گیری: در مطالعه حاضر، میزان شیوع دیسپلازی در کیست های پری اپیکال باقیمانده کم (حدود ده درصد) بود، اما با توجه به بوجود آمدن سرطان ناشی از تغییرات دیسپلاستیک، انجام تحقیقات بیشتر پیشنهاد می گردد.

دیسپلازی, کیست پری اپیکال, کیست های ادونتوژنیک