محمدحسین ملایری

می گویند فلسفیدن فیلسوفان وجودگرا، با تمامی فلاسفه دیگر فرق دارد، با این حال به نظر می رسد که فلسفیدن ویتگنشتاین با فلسفیدن آنان خالی از تشابهاتی نیست! ویتگنشتاین به خاطر اینکه شاگردانش به واسطه یک مشکل فلسفی، حیرت زده نمی شدند، آزرده خاطر می شد. او به آنها می گفت: «شما سردرگمی هایی داشتید که هرگز فکر نمی کردید داشته باشید» و انتظار داشت که به همین خاطر، شاگردانش، بهت زده شوند-و این نشان می دهد که خود او به راستی این چنین بود (می گفت فلسفه، یک واسواس فکری است به نحوی که هرلحظه ممکن است انسان، دیوانه بشود و یا می گفت: امر رازورانه این نیست که جهان چگونه است، بلکه همانا این است که جهان هست). فن، وقتی می خواهد بی تابی ویتگنشتاین را در هنگام فلسفیدن بازبتاباند می گوید: «یادداشت های روزانه او مانند پیکار لائوکون با مار است. او مانند فیلسوفان وجودگرا، همواره در حین فلسفه پردازی در عذاب بود