بی. آی. آکوئیر

تز این مقاله آن است که ثبات سیاسی دولت فیدل کاسترو پس از سال ۱۹۸۹ در مواجهه با مشکلات ظاهرا قابل حل ملی را می بایست میراث به جا مانده از مشروعیت نهادهای انقلابی و اهرم های دولت کاسترو در خلال سال های ۸۹-۱۹۵۹ و حضور نخبگان و رهبری قاطع در راس قدرت به حساب آورد. انعطاف پذیری سیاسی دولت کوبا نمی تواند در این باره چندان موثر بوده باشد