جهانگیر کرمی

تا پیش از آنکه در سال ۱۹۵۴، اسنایدر و همکارانش طرح مفهومی خود را پیرامون «تصمیم گیری سیاست خارجی» ارائه کنند، روابط بین الملل در سیطره رویکرد واقع گرایی بود -که با تکیه بر دولت محوری و ضرورت حفظ بقای دولت در محیط آنارشیک بین المللی، به عوامل داخلی صرفا در حدی که به قدرت واحدهای سیاسی در معادلات بین المللی مربوط بود، اهمیت می داد- و از این رو، دولت ها جعبه های سیاهی قلمداد می شدند که مهم نبود در درون آنها چه می گذرد و آنچه که رفتار واحدها و تعاملات میان آنها را در نظام بین الملل شکل می داد، بیشتر به محیط خارجی برمی گشت