اسماعیل کاوسی
سیدرضا صالحی

هر چند سال یک بار به طور معمول جامعه ما شاهد یک رشته فعالیت های گسترده علمی و مدیریتی در سطح دولت می باشد که با هدف تدوین برنامه ای برای هدایت و اجرای فعالیت های آبادگرانه کشور صورت می گیرد. درباره اهداف این برنامه ها و تلاش دست اندرکاران آنها که در پی توسعه اقتصاد ملی کشور هستند تردیدی راه ندارد. ولی هرگاه دستاوردها و نتایج این برنامه را با دستاوردهای برنامه های عمرانی چند کشور نمونه دیگر به ویژه کره، چین، مالزی مقایسه می کنیم به این نتیجه می رسیم که مجموعه فعالیت های توسعه ای کشور با معضلاتی دست به گریبان است که از حرکت جدی به سوی پیشرفت جلوگیری می کند. از دیدگاه کلان این معضل را می توان در قالب سطح نازل شکل گیری «سرمایه اجتماعی» در جامعه مورد مداقه قرار داد که سرچشمه بسیاری از فعالیت های بازدارنده دیگر می باشد.; سرمایه اجتماعی تمام الزاماتی را که برای توسعه ضرورت دارند در خود جای می دهد. پرداختن به مسائل نظری و اجرایی سرمایه اجتماعی و نیز تبیین الزامات نهفته در آن برای توسعه اقتصادی اجتماعی جالب و اساسی است و جای آن دارد که از سوی متخصصان کشور مورد بحث و بررسی قرار گیرد تا روشن شود که در کشورهای موفق در راه توسعه، مدیریت بر آن چگونه تحقق پذیرفته است. سرمایه اجتماعی یکی از چندین متغیرهای اصلی در فرآیند توسعه می باشد که نقش کلیدی را بر عهده دارد.; در این مقاله، نخست به مفهوم سرمایه اجتماعی پرداخته و دیدگاه های مختلف پیرامون سرمایه اجتماعی را مطرح نموده و سپس رابطه سرمایه اجتماعی و منفعت اقتصادی و عمومی و توسعه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را تبیین نموده و در ادامه به نقش و جایگاه سرمایه اجتماعی در سند چشم انداز ۲۰ساله پرداخته و در انتها راهکارهای سرمایه گذاری برای سرمایه اجتماعی و نقش دولت ها در ایجاد سرمایه اجتماعی مورد بررسی قرار می گیرد.;

اجتماعی و فرهنگی