محمدحسین ملایری

نقد مدرنیته و سیاست مدرن از نخستین دوران شکل گیری آن، مورد توجه فلاسفه و فیلسوفان سیاسی قرار داشته است. یکی از مشهورترین فلاسفه ی ناقد این تفکر، مارتین هایدگر است. هایدگر در دوران چهارم نقد سیاست مدرن، عصری که به عصر مقابله ی فیلسوفان سیاسی با توسعه ی عقل ابزاری و واقعیت توتالیتر قرن بیستم مشهور است، به نقد سیاست مدرن می پردازد. تمرکز اصلی این پژوهش، معطوف به کندوکاو مقولاتی چون آزادی، اومانیسم و سیاست در دیدگاه هایدگر می باشد. قصد نویسنده از این کندوکاو آن است که با مفروض گرفتن این تاثیر، آرای فلسفه سیاسی لئواشتراوس را -از فلاسفه ای که بیشترین تاثیر را در نقد سیاست مدرن از هایدگر پذیرفته است- مورد بررسی قرار دهد. به اعتقاد نویسنده، تلقی هایدگر از تاریخ متافیزیک و دست کشیدن از حقیقت به مثابه ی مطابقت عین با ذهن و تلقی آن به معنای ناپوشیدگی و توجه به بعد اونتولوژیک انسان، می تواند نقطه ی شروعی برای پژوهش های نوین درحوزه های سیاسی، اجتماعی، اخلاق و ... باشد

مدرنیته, متافیزیک, اومانیسم, آزادی, دموکراسی, اگزیستانس