عباس کاردان

; به قدرت رسیدن جورج بوش به عنوان ریاست جمهوری ایالات متحده در ژانویه ۲۰۰۱، موجب پیش بینی های خوش بینانه ای در مورد آینده روابط ایران و آمریکا شد. زیرا بوش از حزب جمهوری خواه و از ایالات تگزاس که از جمله ایالت های سرشار از نفت محسوب می شود، انتخاب شده بود و روابط نزدیکی با شرکت های نفتی داشت و این، از نظر تحلیل گران مثبت اندیش به معنای خاتمه تحریم های آمریکا علیه ایران بود که در آگوست ۲۰۰۱ به پایان می رسید. از سوی دیگر، انتخاب دیک چنی که پس از اتمام دوران وزارت خود در دولت اسبق در شرکت خدمات نفتی هالیبرتون- که به رغم تحرم های آمریکا، در ایران حضور چشم گیری داشد- فعالیت می کرد، به عنوان معاون رئیس جمهور در دولت جدید نیز به هر نوع تردیدی درباره پایان این تحریم ها خاتمه داد. تیم ایده آل ایران در کاخ سفید، مستقر شده بود، اما همان گونه که تاریخ نشان داد ریاست جمهوری بوش روابط ایران و آمریکا را در مسیر آرام و بدون دردسری قرار نداد. طی چند ماه پس از به قدرت رسیدن دولت جدید، کاخ سفید به صورت مستمر و فزاینده ای در مسیر ناامید ساختن تهران قرار گرفت که اوج آ پس از حوادث ۱۱ سپتامبر بود.

کاخ سفید, بوش, هالیبرتون