عبدالمهدی مستکین

«دیک چنی» معاون کهنه کار جورج دبلیو بوش در یکی از اظهارات تامل برانگیز خویش در آوریل ۲۰۰۴ اعلام کرد «تنها منطقه ای که الزامات راهبردی آمریکا را در جهان برنمی تابد خاورمیانه است». به رغم وی خاورمیانه تنها حوزه ی رام نشدنی برای ایالات متحده محسوب می شود که باید برای تادیب آن از دو ابزار «تنبیه و نوازش» بهره جست؛ تنبیه باید معطوف به حکومت ها باشد و نوازش متوجه ملت ها. اما در این منطقه بحران خیز و غیرمتعارف که به قول «باری بوزان» «بر سازه های کشمکش زا» استوار است، کشوری که در مرکز ثقل بی توجهی نسبت به اولویت های سیاست خارجی آمریکا قرار دارد، ایران است. ایرانی ها با حیات بخشیدن به انقلابی «تجدید نظر طلب» در قلب منطقه خاورمیانه، تمام مختصات راهبردی ایالات متحده را با چالش جدی روبه رو ساختند. چالشی که در خلال یک ربع قرن اخیر موجبات «تصاعد تدریجی بحران» میان دو کشور ایران و آمریکا گردید. به دیگر سخن انقلاب اسلامی ایران از آن رو که مبانی رفتاری و فلسفی جدیدی را که منبعث از اصول و انگاه های اصیل اسلام بود بنا نهاد، در تعارض و تقابل ماهوی با ارزش های حاکم بر فلسفه سیاسی غرب که ملهم از ارزش های لیبرالیستی است، قرار گرفت و از این رهگذر مقطعی جدید که آکنده از تخاصم و دشمنی میان آنان بود، پدیدار شد. ;

جمهوری اسلام, باری بوزان, ایالات متحده