عباس ده باشی پور - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین
جمال الدین سهیلی - دانشیار گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، واحد قزوین، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران

توسعه معماری میان­افزا با پرداختن به توسعه در درون و بازتوسعه محدوده، بااستفاده از پتانسیل­های آن (مانند تاریخی بودن) سعی در بهره­برداری از زمین­های بلااستفاده و فرسوده در بافت­شهری، از طریق خلق و یا بازسازی فضا، جهت جلوگیری از خزش­شهری و بهبود شرایط بافت داشته و در شهرهایی نظیر قزوین که دائما در حال افزایش جمعیت بوده و موانع طبیعی و مصنوعی سبب محدودیت جهات گسترش آن شده، مهم­تر می­نماید. چون توسعه معماری میان­افزا، میان بافت و در ارتباط مستقیم با جامعه شکل می­گیرد، مشارکت اجتماعی به معنای فعالیت­های ارادی افراد جهت ارتقاء حیات اجتماعی خود، به­عنوان پتانسیلی در تمامی مراحل توسعه مدنظر قرار می­گیرد. هدف اصلی این پژوهش پرداختن به بیان چگونگی رابطه میان دو متغیر فوق بااستفاده از روش­تحقیق همبستگی می­باشد. پس از مطالعات کتابخانه­ای و تحقیقات میدانی، شاخص­ها، مولفه­ها و گویه­هایی برای متغیرها تبیین، مدلی مفهومی جهت توجیه همبستگی آن­ها ارائه و مطابق آن پرسشنامه­ای تدوین و توزیع شد که با استفاده ازضریب آلفای کرونباخ، میزان پایایی آن تعیین و با استفاده از روش SPSS، ضریب پیرسون معادل ۰.۸۳۰ (نشان از همبستگی بالا و مثبت متغیرها) و ضریب معناداری معادل ۰.۰۰۰ (نشان از رابطه­ای معنادار میان متغیرها)، محاسبه شد. نتیجه این پژوهش بیان می­دارد که مفهوم توسعه معماری میان­افزا با هدف تامین نیازهای همه­جانبه کاربران و با توجه به پتانسیل ­های موجود در محل، سبب ایجاد اعتماد و ارتقاء حس رضایت در افراد و نتیجتا منجر به گسترش همکاری و استفاده از توانایی­های بالقوه آنان شده و افزایش مشارکت اجتماعی را در تمامی مراحل سبب می­شود.

توسعه معماری میان افزا, مشارکت اجتماعی, بافت تاریخی, گذر محمدیه شهر قزوین