سلیمان احمدزاده - آزاد اسلامی
سعید صیادی - آزاد اسلامی واحد کرمان
سنجر سلاجقه - آزاد اسلامی واحد کرمان
ایوب شیخی - آزاد اسلامی واحد کرمان

مربی گری به عنوان یکی از استراتژهای توسعه مدیریت مطرح شده است. مدیر به عنوان مربی و اتخاذ سبک مربی گری توسط مدیران منجر به بهبود عملکرد و درنهایت باعث افزایش بهره وری فردی و سازمانی می شود و زمینه تعالی سازمانی را فراهم می نماید. این مقاله، به تبیین پرورش مدیر به عنوان مربی و اهمیت آن پرداخته و مدلی برای تحقق آن در بخش دولتی ارائه می-دهد. برای ارائه مدل، در گام نخست، از روش فراتحلیل (مرور ادبیات نظری و پیشینه تحقیق در زمینه مربی گری و مدیر به عنوان مربی) برای شناسایی مولفه های تحقیق استفاده شده است و در گام دوم، برای تایید مولفه های مربوطه از ۴۰ نفر خبره دانشگاهی و ۵ نفر از مدیران کل (ستاد مرکزی وزارت راه و شهرسازی) نظرسنجی شده است. برای استخراج میزان میانگین اهمیت عوامل اثرگذار (سازمانی و فردی) بر پرورش مدیر به عنوان مربی از نسبت روایی محتوا (CVR)، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که پرورش مدیر به عنوان مربی در بخش دولتی نتیجه رابطه هم افزای (نه رابطه مجموع صفر) سازمان و فرد است. این عوامل به همراه هم و در یک رابطه تعاملی و هم افزا باعث پرورش مدیر به عنوان مربی می شوند. بنابراین، هر چه نقطه اشتراک دو عنصر بیشتر باشد، پرورش مدیر به عنوان مربی یا مربی گری مدیریتی در بخش دولتی محتمل تر است.

پرورش, مدیر به عنوان مربی, مربی گری, عوامل سازمانی, عوامل فردی, هم افزایی