کاظم طالبی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نیشابور
رامبد خواجه ای - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نیشابور
محمدرضا رمضانپور - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
آمنه برجسته یزدی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحدنیشابور
امیررشید لمیر - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی وعلوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد

اخیرا مطالعات ایمونولوژی ورزش بر اجزای کلیدی عملکردهای ایمنی مانند سلول های ایمنی، ایمونوگلوبین ها و مولکول های محلول پیام رسان و تاثیر عوامل محیطی و تمرینی متمرکز شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین منتخب بر سطوح سرمی IL-۱۰،TNF- α و عملکرد حرکتی بازیکنان نخبه واترپلو اجرا شد. بدین منظور ۹۱ واترپلو کار مرد (با میانگین سنی ۲±۲۳ سال) به صورت تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری تجربی (تمرین منتخب واترپلو) و کنترل (تمرین سنتی واترپلو) تقسیم شدند. تمرین منتخب واترپلو به مدت هشت هفته و هر هفته ۶ جلسه انجام شد. جهت کنترل شدت تمرینات از روش کارونن به عنوان درصدی از حداکثر ضربان قلب بیشینه (%MHR۱۰۰-۸۰) استفاده شد؛ همچنین هر هفته به میزان پنج درصد بر شدت تمرینات افزوده شد. در این پژوهش تست های عملکردی واترپلو شامل رکورد شنای ۵۰ متر، شنای ۱۰۰ متر سربالا، شنای ۲۰۰ متر کرال سینه، شنای ۵۰×۶ متر و شنای ۴۰۰ متر بود. جهت بررسی سطوح سرمی IL-۱۰،TNF- α۵سی سی خون وریدی در مرحله پیش و پس آزمون گرفته شد و با روش الایزای ساندویچی سنجشگردید. جهت مقایسه میانگین های اندازه گیری شده از آزمون تی (t-test) در سطح معنی داری P<۰./۰۵ استفاده شد. نتایج نشان داد هشت هفته تمرین منتخب واترپلو سبب تغییرات معنی دار در سطوح IL-۱۰ پلاسمایی واترپلویست های نخبه شد(P<۰/۰۵) ولی با این وجود نتواست تغییرات معنی داری در سطوح TNF-α و عملکرد واترپلویست ها در شنای ۵۰ متر، ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر،۴۰۰ متر و ۵۰×۶ مترشود. هرچند که بهبود نسبی رکود شنا در واترپلویست ها مشاهده شد، با این وجود با توجه به محدویت اطلاعات در این حوزه نیاز به انجام پژوهش های بیشتر در این خصوص احساس می شود.

واترپلو، عملکرد حرکتی ،IL-۱۰،TNF- α