امین اجلی - University of Social Welfare and rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
محمدرضا خدایی اردکانی - University of Social Welfare and rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
مهناز گودرزی - University of Social Welfare and rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
زهرا تمیزی - University of Social Welfare and rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.
مارال دیبایی - University of Social Welfare and rehabilitation Sciences, Tehran, Iran.

مقدمه: فرار بیمار از بخش های روان پزشکی پدیده ای رایج است که دارای تبعات بسیار زیادی برای جامعه و خود بیمار می باشد. به منظور کاهش میزان فرار، ضروری است که عوامل مرتبط با آن مشخص گردد. این مطالعه برای تشخیص ارتباط مشخصات بیماران روانی با فرار آنان در مرکز روان پزشکی رازی انجام شد. روش: در این مطالعه توصیفی مقطعی، تعداد ۱۱۷ پرونده بیماران فراری از طریق نمونه گیری غیر تصادفی انتخاب و موردبررسی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته مشخصات بیماران روانی پس از تعیین اعتبار محتوی و صوری جمع گردید. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفت. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش های آماری توصیفی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. از مجذور کای در جهت ارتباط سنجی استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که از میان عوامل جمعیت شناختی جنس، سن، وضعیت تاهل، محل سکونت و میزان تحصیلات و از میان عوامل اجتماعی شغل، نقش فرد در خانواده، دستگاه های حمایتی و منبع ارجاع دهنده بیمار و از میان عوامل مرتبط با بیماری تشخیص روان پزشکی، سابقه سوءمصرف مواد، سابقه فرار بیمار، طول مدت بستری، سابقه بستری در بخش های روان پزشکی، نوع بخش، اجازه تردد، محل فرار و روند درمان و از میان عوامل مرتبط بازمان فرار نوبت کاری با میزان فرار رابطه معنی داری وجود داشته است (۰۰۵/۰p<). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که عوامل جمعیت شناختی، اجتماعی و عوامل مرتبط با نوع بیماری و همچنین زمان فرار با میزان فرار رابطه معنی داری دارد، بنابراین در نظر گرفتن این عوامل در برنامه های پیشگیری از فرار در بخش های روان پزشکی می تواند منجر به کاهش در تعداد فرار بیماران گردد.

Absconding, Psychiatric hospitals, Psychiatric patients., فرار، بیمارستان های روان پزشکی، بیماران روانی